گزارش: عواقب باورنکردنی یک هدف‌گیری اشتباه!

نتایج فوتبال سایت یازده اسپرت : روز گذشته ورزشگاه یادگارامام صحنه‌های عجیب و غریبی را در خود داشت.

استادیوم یادگار امام سومین ورزشگاه بزرگ ایران است که در فصل جاری تعداد تماشاگران بیشتری را نسبت به استادیوم آزادی و نقش جهان در خود داشته است. روز گذشته نیز بعد از دو برد روحیه‌بخش مقابل فولاد و گل‌گهر، حدود 25-30 هزار هوادار تراکتور به این ورزشگاه آمدند تا نمایش تیم محبوب خود را تماشا کنند.

در شروع بازی خبری از تحریم تشویق بازیکنان و حتی اعضای کادرفنی نبود و همگی به نوبت مورد حمایت سکوهای تی تی و روبروی جایگاه قرار گرفتند. همه چیز کاملا عادی پیش می‌رفت و تماشاگران نیز خوشبینی مضاعفی به نتیجه این بازی و سرنوشت تراکتور در جام حذفی داشتند اما زیر پوسته استادیوم چیز دیگری جریان داشت.

از دست رفتن پنالتی رحمان جعفری که می‌توانست صعود تیم را رقم بزند، با اعتراض هواداران همراه شد. بعد از سوت پایان بسیاری از هواداران برای استفاده از خدمات رفاهی ورزشگاه صندلی خود را ترک کردند و در حالی که تنها یکی دو دقیقه از شروع وقت‌های اضافه می‌گذشت، در سکوت استادیوم صدای فریاد خوشحالی از نیمکت مس رفسنجان، تراکتوری‌ها را به خودشان آورد: «گل خوردیم!»

این شروع یک شب جنجالی، پرمخاطره و خبرساز بود. از گوشه و کنار استادیوم صدای تشویق و تهییج بازیکنان هم به گوش می‌رسید اما لحظاتی بعد شعار غالب، سروده‌هایی علیه کلیت و تمامیت ساختار باشگاه بود که در جز به شعار علیه اسامی و افراد مختلف منتج می‌شد.

جالب اینکه در همین لحظات تعویض رحمان جعفری باعث شد تا قسمتی از استادیوم حتی علیه این بازیکن هم برای چند ثانیه شعار بدهند، صفا هادی نیز که همزمان با رحمان از زمین بیرون رفت، از خشم تراکتوری‌ها بی بهره نماند. این واکنش تند تماشاگرانی بود که به هیچ وجه تحمل از دست رفتن یک جام دیگر را نداشتند.

البته شعار علیه ارکان باشگاه با تندی بیشتری همراه بود و حتی گوشه‌ای از این خشم به تن حمید مطهری هم خورد. با این حال تا سوت پایان بازی، کسی علیه محمدرضا زنوزی شعار نداد تا اینکه بعد از قطعی‌شدن حذف، نوک پیکان انتقادات و مخالفت‌ها، مالک باشگاه را هدف گرفت. زنوزی این فصل در سه بازی دیگر هم با این واکنش‌ها مواجه شده بود اما این بار صدای شعارها بلندتر، تندتر و گسترده‌تر از همیشه بود.

شاید باورتان نشود اما 30 دقیقه بعد از پایان بازی نیز صدها تماشاگر تراکتوری روی سکوها مانده بودند و اعتراض خود را نشان می‌دادند. به نظر حذف از جام حذفی تنها یک بهانه بود تا دوباره خشم پنهان در قلب آنها فوران شود و یک کلیت بزرگ را هدف بگیرد. در همین حال تعدادی از هواداران نیز خود را به خروجی استادیوم یادگار رساندند و اعلام کردند که تا زمان خروج اتوبوس تیم از استادیوم جایی نخواهند رفت و قصد صحبت با بازیکنان را دارند.

این صحنه‌هایی است که بازیکنان شاغل در پرسپولیس و استقلال شاید هرگز تجربه آن را نداشته باشند. دو تیم سرخابی که احتمالا همه قبول دارند که بزرگترین تیم ایران هستند، شکست‌های مهمی را تجربه کردند و در مقابل اعتراض عمومی هواداران خود نیز قرار گرفتند اما اینکه یک فصل کامل، همیشه سایه اعتراض و مخالفت بالای سر تیم باشد که حتی با یک تساوی و شکست نیز سر باز کند، چیزی است که حتی با باخت در رقابت‌های آسیایی نیز برای آنها پیش نیامده و به همین دلیل بازیکنان سابق سرخابی، تجربه منحصربفردی را در تبریز از سر گذراندند.

نکته جالب اینکه اعتراض هواداران تراکتور بعد از کنار رفتن از جام حذفی به وقوع پیوست، همان جامی که پیش از این پرسپولیس و استقلال را در خروجی خود داشت. البته شاید ساده‌لوحانه باشد که تصور کنید این اعتراضات تنها به دلیل باخت در جام حذفی بوده، به عبارتی شاید اگر تراکتور این بازی را می‌بُرد و در لیگ برتر به ملوان می‌باخت، دوباره همین اتفاقات تکرار می‌شد. این به نظر یک سرنوشت محتوم بود که انتظار باشگاه محبوب تبریزی را می‌کشید.

به نظر می‌رسد استادیوم یادگار بیش از آنکه محل حمایت از تیم ورزشی تراکتور باشد، محلی برای تخلیه خشم هوادارانی است که اینجا فرصت خوبی دارند که کاسه و کوزه را سر مدیران، مسئولان، مربیان و بازیکنان تیم بشکنند. در واقع شاید کارکرد استادیوم یادگارامام کاملا تغییر کرده و شاید این هواداران منتظر یک باخت بنشینند تا صدای خود را به این شکل بالا ببرند و علیه هرکسی که دوست دارند، شعار بدهند.

اما دود این کارکرد جدید استادیوم یادگار بیش از همه در چشم «تیم فوتبال تراکتور» خواهد رفت. چیزی که شاید در کشمکش این روزهای فوتبال تبریز کمتر مورد توجه قرار گرفته باشد.

فراموش نکنید تراکتور یک تیم محبوب، مردمی و مردمی است که شاید برای بسیاری به نماد شهر تبریز هم تبدیل شده باشد ولی حالا تصویری که از این تیم به خارج از آن منعکس می‌شود چیزی جز یک فضای آلوده نیست، فضایی که شاید اگر فصل گذشته هم وجود داشت، تراکتور امکان جذب تعدادی از بازیکنان فعلی خود را نداشت و هیچکس ریسک امضای قرارداد با چنین تیمی را تحمل نمی‌کرد.

با تمام انتقادها، این را هم فراموش نکنید که در لیگ بیست و یکم پس از دلسردی زنوزی، تراکتور به رتبه سیزدهم سقوط کرد و در آخرین فصل تیمداری مالکان قبلی هم تا موقعیت سقوط پیش رفت اما حالا توانسته به رتبه چهارم برگردد و برای جایگاه سومی (رقابت با سپاهان پرستاره) تلاش کند که دستاورد کوچکی نیست؛ هرچند که تراکتور با ثبات و آرامش می‌تواند در ادامه روند مثبت دو سال اخیر به مدعی قهرمانی تبدیل شود.